Gruźlica włóknisto-jamista jest zejściem późno rozpoznanej nie leczonej lub niedostatecznie leczonej postaci nacidcowej. Obraz kliniczny gruźlicy popierwotnej u dzieci w pierwszym okresie rzadko manifestuje się ostrym przebiegiem. Najczęściej na początku choroby objawy są skąpe. Występują stany podgorączkowe, upośledzone łaknienie, uczucie zmęczenia, gorsze postępy w nauce, chudnięcie i pokasływanie. Często początek przebiega pod postacią „grypy”, jednak objawy tej pseudogrypy nie cofają się całkowicie i to powinno być sygnałem do przeprowadzenia badań. Jeżeli w pierwszym okresie choroba nie jest rozpoznana i leczona, po pewnym czasie występuje pogorszenie z narastającymi objawami toksycznymi i kaszlem.
Fizycznie w obrębie klatki piersiowej nie stwierdza się odchyleń od normy. W miarę postępu choroby, a zwłaszcza w okresie rozpoczynającego się serowacenia i rozpadu, stwierdza się rzężenia drobno- i średniobańkowe. W badaniach dodatkowych na pierwszym miejscu należy, postawić badanie radiologiczne płuc. włącznie z tomogramem i mikrobiologiczne plwociny, wymazu spod nagłośni lub popłuczyn żołądka na obecność prątków Kocha. Z reguły bowiem gruźlica po- pierwotna wykazuje obecność prątków Kocha, jeśli nie w preparacie bezpośrednim, to w posiewach lub w’ próbie biologicznej.
Należy podkreślić, że w gruźlicy popierwotnej występuje rozbieżność pomiędzy stanem alergii skóry a zmianami chorobowymi w płucach. Rokowanie w gruźlicy popierwotnej w erze leków przeciwprątkowych w zasadzie jest pomyślne, zależy jednak od wczesnego rozpoznania i prawidłowego długotrwałego leczenia. W przypadkach późno rozpoznanych możliwość całkowitego wyleczenia bez trwałych uszkodzeń w postaci marskości i rozstrzeni oskrzeli jest ograniczona.